4/7/10

επόμενη ανοιχτή λαϊκή συνέλευση

Δευτέρα 5/7 - στις 6.00μμ - στο δημαρχείο Αγ. Δημητρίου

2/7/10

κείμενο παρουσίασης της Πρωτοβουλίας Εργαζομένων-Ανέργων [+ επόμενη συνέλευση: Δευτ. 12/7, 6μμ]

...

ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΓΕΙΤΟΝΙΑ

Και η επίθεση στα δικαιώματα και κατακτήσεις μας συνεχίζεται. Κάθε εβδομάδα, βρίσκουν και νέα σειρά μέτρων. Μέτρων που μειώνουν τις συντάξεις μας, αυξάνουν τις εισφορές μας, μειώνουν τους μισθούς μας, αυξάνουν τα χρόνια εργασίας, αυξάνουν τα παιδιά ανά τάξη, αδειάζουν τα δημόσια νοσοκομεία από υλικά, απολύουν εργαζόμενους που επί χρόνια ήταν επί συμβάσει, αυξάνουν τρόφιμα και βασικά προϊόντα, κοκ. Μέτρων που στοχεύουν να καταργήσουν τις συλλογικές συμβάσεις και να μας κάνουν να μιλάμε απευθείας ο καθένας μας με το αφεντικό. Που στοχεύουν να καταργήσουν τις διαιτησίες, να αυξήσουν τα όρια απολύσεων και να μειώσουν οικτρά τις αποζημιώσεις. Και ο κατάλογος δεν τελειώνει. Όλα συνηγορούν ότι τα χειρότερα είναι μπροστά.

Γιατί γίνονται όλα αυτά; Τα κόμματα εξουσίας, τα στελέχη της ΕΕ, οι εκπρόσωποι των εργοδοτικών ενώσεων, οι δημοσιογράφοι και οικονομικοί αναλυτές κραυγάζουν ότι όλα τα παραπάνω γίνονται για να βγούμε από την κρίση. Και ότι για να βγούμε από την κρίση, πρέπει να ματώσουμε όλοι. Υπονοώντας ότι όλοι ευθυνόμαστε για το χρέος και ότι όλοι θα ματώσουμε. Εδώ είναι που λέμε ότι ΛΕΝΕ ΨΕΜΜΑΤΑ. Πολύ απλά το χρέος δεν το φτιάξαμε έτσι γενικώς και αορίστως όλοι μας. Το χρέος θέριεψε με τον Σημιτικό εκσυγχρονισμό, με τη μεγάλη ιδέα των Ολυμπιακών του 2004, με τις υπερκοστολογήσεις όλων των δημόσιων έργων ώστε να κονομάνε οι εργολάβοι, με την ανοχή και τη συγκάλυψη της βίαιης καταλήστευσης αποταμιεύσεων εκατοντάδων χιλιάδων συμπολιτών μας κατά το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, με τις δημοσιονομικές προσαρμογές ενόψει ΟΝΕ και ευρώ που έχουν οδηγήσει τις τράπεζες να φορολογούνται με κάτω από 10% και τους πλούσιους να μεταφέρουν την περιουσία τους σε offshore και τράπεζες της Ελβετίας αποφεύγοντας πλήρως την φορολόγηση.

Δηλαδή δεν φτάνουν 2 δεκαετίες φιλελευθεροποίησης της οικονομίας και σταδιακής κατάργησης κατακτήσεων μας. Θέλουν με αφορμή την κρίση να ξεμπερδεύουν με κάθε τι που συνιστά κράτος πρόνοιας και πρόβλεψη αναδιανομής υπέρ των αδυνάτων. Γιατί φυσικά πρέπει να είσαι πάρα πολύ αφελής για να πιστέψεις ότι το δημόσιο χρέος θα μειωθεί, αν οι εταιρείες απολύουν πιο εύκολα κόσμο, αν δίνουν λιγότερες εισφορές στο ΙΚΑ και εάν καταργηθούν οι ΣΣΕ.

Και εδώ έρχεται το μεγάλο ερώτημα: τί κάνουμε εμείς οι ίδιοι για αυτό; Μένουμε αδρανείς ή κινητοποιούμαστε; Μας καλύπτει άραγε η διαδεδομένη άποψη ότι “...σιγά μην κάνω τη χάρη και απεργήσω για αυτούς....”, εννοώντας τους συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και του ΠΑΜΕ. Ναι φυσικά είμαστε ενάντιοι στον γραφειοκρατικοποιημένο και κομματικοποιημένο συνδικαλισμό. Σε ηγεσίες που κάνουν μήνες για να κηρύξουν μία απλή 24ωρη απεργία. Που όταν κηρύττουν, δεν καλούν γενικές συνελεύσεις στα σωματεία και κάνουν τα πάντα για να την πνίξουν. Που κάνουν τα στραβά μάτια σε ωμές παραβιάσεις των εργασιακών νόμων και κατακτήσεων, που αφήνουν απέξω τους ανέργους, που διαχωρίζουν τους κλάδους και τους εργαζόμενους, που εντάσσουν τους εργατικούς αγώνες στην κομματική επετηρίδα και ανέλιξη. Ναι είμαστε ενάντιοι. Αλλά την απεργία δεν την κάνουμε για αυτούς. Το να παλέψουμε με τους συναδέλφους μας και την υπόλοιπη τάξη μας, το κάνουμε για τον ίδιο μας τον εαυτό πρώτα από όλα. Δεν μπορεί η απάντηση στον προσκυνημένο και κομματικοποιημένο συνδικαλισμό να είναι η απάθεια. Για μας η πρόταση είναι η οργάνωση σε νέα σχήματα. Συνδικαλισμού αυτόνομου, χωρίς καμία σχέση με κράτος και εργοδότες, όπου οι Γενικές συνελεύσεις των μελών του είναι το πραγματικά κυρίαρχο όργανο. Σωματεία που θα ενώνουν εργαζομένους/ανέργους, θα ενώνουν τους αγώνες του ενός κλάδου με αυτούς του άλλου.

Ήδη κάποια βήματα γίνονται προς αυτή την κατεύθυνση από ορισμένα κλαδικά ή επιχειρησιακά σωματεία βάσης. Και ακριβώς σε αυτήν την κατεύθυνση θέλουμε να εργαστούμε με την πρωτοβουλία εργαζομένων/ανέργων από το Μπραχάμι και τους γύρω δήμους. Κάποιος μπορείς να ρωτήσει τί νόημα θα είχε μία τοπική ένωση εργαζομένων/ανέργων. Ποιος είναι ο στόχος και το αντικείμενο αυτής; Καταρχήν να ξεκινήσουμε λέγοντας ότι όλοι όσοι κατοικούμε ή δρούμε σε αυτές τις περιοχές, είμαστε εργαζόμενοι/άνεργοι/αυτοαπασχολούμενοι. Το ρόλο μας τον βλέπουμε παράλληλα με τα κλαδικά/επιχειρησιακά σωματεία. Θεωρούμε ότι όμως υπάρχουν πάρα πολλά ζητήματα, τα οποία μπορούμε να τα αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά μέσω μία τέτοιας συλλογικότητας. Για παράδειγμα:

Όταν λόγω της κρίσης και των μέτρων κράτους/ΕΕ/ΔΝΤ θα μειώσουν τις τάξεις στα σχολεία και θα αυξήσουν τα παιδιά ανά τμήμα ή δεν θα στέλνουν αναπληρωτές διότι τους συμβασιούχους θα τους έχουν διώξει, τότε είναι που ένα τοπικό σωματείο θα μπορεί να δράσει καλύτερα και σε συνεργασία με το σωματείο των δασκάλων/καθηγητών. Το ίδιο μπορείς να πεις για τις προνοιακές παροχές σε επίπεδο δήμων (βοήθεια στο σπίτι, πρωτοβάθμιες παροχές υγείας, αστικά/αγροτικά κέντρα υγείας)

Ή θέματα που αφορούν το ωράριο και το κόστος υπηρεσιών. Ως τοπικό σωματείο θα μπορούμε να δρούμε για τη μείωση των ωραρίων εργασίας καταστημάτων και γραφείων. Μία τέτοια νίκη θα έχει επιπτώσεις και στις δικιές μας δουλειές. Άλλωστε πάντα το κεφάλαιο χρησιμοποιεί κάθε νίκη του, ως μοχλό πίεσης σε άλλους εργαζόμενους.

Θέματα αλληλεγγύης, π.χ οργάνωση απεργιακών ταμείων ή ταμείων αλληλοβοήθειας σε απολυμένους και ανέργους.

Συνεύρεση ανέργων και μεταναστών χωρίς χαρτιά. Πίεση ώστε παροχές να δίνονται και σε αυτούς χωρίς διατυπώσεις και αποκλεισμούς.

Πέρα όμως από το ποιο θα ήταν το αντικείμενο, έχουμε και απτά ΝΙΚΗΦΟΡΑ αποτελέσματα αγώνων. Συγκεντρώσεις, πορείες και αποκλεισμοί εταιρειών και συνοικιακών παραρτημάτων/καταστημάτων οργανώθηκαν από ανεξάρτητα πρωτοβάθμια σωματεία και σωματεία βάσης, και έτυχαν ουσιαστικής στήριξης (και χωρίς αυτή τη στήριξη ενδεχομένως θα αποτύγχαναν) από τοπικές αλληλέγγυες ομάδες και άτομα. Αγώνες ενάντια σε αναίτιες και εκδικητικές απολύσεις, ενάντια στην καταπάτηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων (μη καταβολή δεδουλευμένων, δώρων, παραβίαση ωραρίου, κλπ), αλλά και σε αλληλεγγύη σε αγώνες άλλων σωματείων (πρακτική που ανθούσε τα πρώτα χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση αλλά γρήγορα έγινε παράνομη και εγκαταλείφθηκε από τα καθεστωτικά σωματεία).

Μέσω αυτής της σύνδεσης λοιπόν σπάει η κλαδική περιχαράκωση, ο κατακερματισμός των εργαζομένων. Ο αγώνας ενός κλάδου συναντιέται με αυτόν ενός άλλου. Επίσης σε τοπικό επίπεδο είναι δυνατόν να συνευρεθούμε οι εργαζόμενοι/άνεργοι με το σύνολο των ιδιοτήτων μας. Είμαστε παράλληλα και γονείς, ασθενείς, δημότες, πολίτες. Όταν απεργούν οι δάσκαλοι στα σχολεία που πάμε τα παιδιά μας, το θέμα μας αφορά ως γονείς. Όταν απεργούν οι εργαζόμενοι στο ΙΚΑ ή στα κέντρα υγείας, το θέμα μας αφορά ως ασθενείς. Όταν τα μέτρα κεφαλαίου και κράτους διαλύουν κάθε παροχή σε εκπαίδευση και υγεία, το θέμα μας αφορά ασχέτως αν υπάρχει κινητοποίηση κλαδική. Όταν οι σχεδιασμοί της δημοτικής αρχής καταστρέφουν πάρκα και πλατείες, το θέμα μας αφορά ως κάτοικους. Θεωρούμε ότι όλα αυτά μπορούμε να τα συζητάμε και να συναποφασίζουμε δράσεις στα πλαίσια μια τοπικής συλλογικότητας εργαζομένων/ανέργων, όπου προσερχόμαστε με όλους τους ρόλους μας (του εργαζόμενου, ανέργου, γονέα, μαθητή, ασθενή, κάτοικου, κλπ).

Στην πρωτοβουλία ως στόχο έχουμε βάλει την διαρκή ενασχόληση με τα μικρά και μεγάλα ζητήματα της εποχής, την σύμπραξη με κλαδικά σωματεία βάσης, την ανάληψη πρωτοβουλιών άμεσης δράσης σε ζητήματα εργασιακά και επιβίωσης, την ίδρυση τοπικού σωματείου Εργαζομένων/ανέργων και παρέμβαση σε θεσμικούς φορείς (εργοδότες, επιθεωρήσεις εργασίας, ΙΚΑ, κλπ), άνοιγμα και καθημερινή λειτουργία εργατικής λέσχης ως το σημείο αναφοράς και γνωριμίας των μελών μας.

Σας καλούμε να οργανωθείτε στην προσπάθειά μας

Πρωτοβουλία Εργαζομένων-Ανέργων

από το Μπραχάμι και γύρω περιοχές

Μπραχάμι 25/6/2010

ΕΠΟΜΕΝΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ:

Δευτέρα 12 Ιουλίου στις 18:00,

πρώην 3ο δημοτικό σχολείο

Γράμμου & Πηλέως (πίσω από ΕΛΤΑ),