Κάποια στιγμή ο κόσμος κατάφερε να σπάσει τα μπλόκα των μπάτσων και να φτάσει κάτω από τα παλιά γραφεία της ΝΔ στη Ρηγίλλης. Πέρασε αρκετή ώρα μέχρι να ανασυγκροτηθούν οι δυνάμεις της αστυνομίας και σιγά σιγά με διαδοχικά σπρωξίματα και αρκετά ψεκάσματα χημικών από τις φυσούνες να διώξουν τον κόσμο από το σημείο και να μας πάνε κάτω από το άγαλμα του Τρούμαν προς το Καλλιμάρμαρο. Εκεί έβαλαν και 2 κλούβες κάθετα στο δρόμο.
Από το σημείο εκείνο και μετά δημιουργήθηκε αποκλεισμός στη συμβολή της λεωφόρου Β.Κωνσταντίνου και Ερατοσθένους. Καθόλη τη διάρκεια του αποκλεισμού λειτουργούσε συνεχής συνέλευση όλων των συμμετεχόντων για να καθορίζεται η στάση μας στο δρόμο και το εάν και για πόσο συνεχίζουμε τον αποκλεισμό. Ειδικά όσο εξελίσσονταν οι συγκρούσεις στο Σύνταγμα, αποφασίσαμε όλοι από κοινού να συνεχίσουμε το μπλόκο, και για να αφαιρούμε τις όποιες αστυνομικές δυνάμεις εκεί από το να πάνε στο Σύνταγμα αλλά και για να υπάρχει ακόμα μία εστία αντίστασης και αντιπληροφόρησης σε άλλη μία γειτονιά της Αθήνας. Αποφασίστηκε από κοινού να φτιαχτούν οδοφράγματα σε όλη τη λεωφόρο, ώστε να αποτραπεί "έφοδος" από τις εγκληματικές συμμορίες των ΔΙΑΣ. Όπως αποφασίστηκε η αντίδρασή μας σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, πιθανή ανασυγκρότηση του μπλοκ σε άλλο σημείο και επιτήρηση της διόδου διαφυγής.
Η συνολική σύσταση των συμμετεχόντων ήταν όπως σε κάθε τέτοια συγκέντρωση του Συντάγματος. Μία οριζόντια τομή της ελληνικής κοινωνίας, τόσο κοινωνικά όσο και πολιτικά. Ήταν αντιληπτή αυτή η πολυμορφία των διαφόρων κομματιών στο πώς στεκόντουσαν στα μπλόκα της αστυνομίας (είναι-δεν είναι αδέλφια μας, τί συνιστά πρόκληση απέναντί τους, κλπ), στα συνθήματα που φωνάζονταν. Όμως τόσο η μακρά παρουσία μας στο σημείο (12+ ώρες), η επίδειξη ανοχής στις ευαισθησίες των διαφόρων κομματιών στο τί συνιστά δόκιμη παρουσία στο δρόμο, όσο κυρίως η επίδειξη ωμής βίας από την αστυνομία με την απίστευτη χρήση χημικών κάθε τόσο από τις διμοιρίες ΜΑΤ (χαρακτηριστικό προς τούτο ήταν το ψέκασμα κατευθείαν στο πρόσωπο από το ένα μέτρο 2 διαδηλωτών, ο ένας κάποιας ηλικίας, που απλώς στέκονταν και αφού είχαν βάλει τις 2 κλούβες κάθετα, προφανώς διότι το νταηλίκι των οργάνων της τάξης δεν άντεχε άλλο να βλέπει αγωνιζόμενους ανθρώπους χωρίς να τους βαράει), οδήγησε τελικά στην ώσμωση αυτών των διαφορετικών αντιλήψεων και εμπειριών (προφανώς όχι όλων). Τουλάχιστον στο επίπεδο της αλληλοκατανόησης (π.χ. ότι το οδόφραγμα και η μάσκα είναι αμυντικά μέσα απέναντι σε ανεγκέφαλους δολοφόνους) και του να συμφωνείς σε μία κοινή διαδικασία για την οργάνωση της στάσης σου στο δρόμο.
Ο αποκλεισμός έληξε αργά το απόγευμα, οπότε με κοινή πορεία όλων μας κατευθυνθήκαμε στο Σύνταγμα.
Αυτό που μας αφήνει αυτή η εμπειρία είναι ότι όντως οι συνειδήσεις γεννιούνται στο δρόμο, ότι όλα τα στοιχήματα για το που θα πάει το πράγμα με την κρίση, το μνημόνιο, τις συνελεύσεις είναι ανοιχτά και αξίζει να το παλέψουμε να πάει προς μία κατεύθυνση άμεσης δημοκρατίας και ανατροπής των σχεδιασμών που διαλύουν τις ζωές μας (και όχι προς αντιδραστικές κατευθύνσεις).
Ακολουθεί φωτογραφία από το πανώ μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου