συντονισμένη δράση αλληλεγγύης στους συλληφθέντες της εξέγερσης του Δεκέμβρη και ενάντια στα νέα ποινικά μέτρα του κράτους

.

Την Παρασκευή 3 Απριλίου, η Δικτύωση Γειτονιών, δηλαδή η Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Χαλανδρίου και γύρω περιοχών, η Ανοιχτή Λαϊκή Συνέλευση Αγ. Δημητρίου και η Ανοιχτή Συνέλευση Κατοίκων Ν. Φιλαδέλφειας, πραγματοποίησε συντονισμένη δράση αλληλεγγύης στους συλληφθέντες της εξέγερσης του Δεκέμβρη και ενάντια στα νέα ποινικά μέτρα του κράτους (ποινικοποίηση της χρήσης κουκούλας, απειλή καταστολής καταλήψεων δημόσιων κτιρίων, κατάργηση ασύλου, επαναφορά αδικήματος περιύβρισης αρχής, μεγαλύτερη αστυνόμευση).

Μέλη των συνελεύσεων μοίρασαν προκηρύξεις, τρυκάκια, έγραψαν συνθήματα σε μίνι πορείες στις κατά τόπους γειτονιές και συναντήθηκαν νωρίς το βράδυ στο πάρκο της Ναυαρίνου στα Εξάρχεια. Από εκεί, όλες και όλοι μαζί με μηχανές και ποδήλατα, φωνάζοντας συνθήματα και πετώντας τρυκάκια, ακολούθησαν σε πορεία τη διαδρομή Ζωοδόχου Πηγής, Ακαδημίας, Ιπποκράτους, Πανεπιστημίου, Γ Σεπτεμβρίου, Μάρνης έως Πατησίων. Εκεί, στην κατάληψη Σκαραμαγκά, πραγματοποίησαν συνέλευση για το νέο συντονισμό της δράσης τους. Πέρα από τη θετική ανταπόκριση των ξαφνιασμένων διερχόμενων, προκάλεσαν και το έντονο ενδιαφέρον μεγάλου αριθμού ζητάδων και ανδρών της νεοσύστατης ομάδας Δέλτα, οι οποίοι τους ακολούθησαν μετά την πλατεία Ομονοίας σε διακριτική απόσταση και μέχρι σχεδόν το τέλος της διαδρομής.

.

τα τρικάκια που πετάχτηκαν:

.................................

το κείμενο της ανοιχτής λαϊκής συνέλευσης αγίου δημητρίου που μοιράστηκε κατά τη συγκεκριμένη δράση (το ίδιο κείμενο θα μοιράζεται και σε αντίστοιχες δράσεις την περίοδο αυτή) :

MΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΟΡΟΪΔΕΥΕΙΣ ΠΟΛΛΟΥΣ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΚΑΙΡΟ
ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΟΡΟΪΔΕΥΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Η εξέγερση του Δεκέμβρη που πυροδοτήθηκε από τη δολοφονία του Αλέξη ήταν πρωτοφανής τόσο στην έκταση όσο και την έντασή της. Σ’ όλη σχεδόν την επικράτεια, απ’ τη μητρόπολη ως απομακρυσμένες κωμοπόλεις, τα διαφορετικά μεταξύ τους υποκείμενά της, μαθητές, φοιτητές, άνεργοι, μετανάστες, επισφαλείς εργαζόμενοι, αναίρεσαν τις διαχωρισμένες τους ταυτότητες συμμετέχοντας σε πράξεις εξεγερτικής βίας. Κι αν η αφετηρία του στόχου της ήταν οι μπάτσοι, γρήγορα η επίθεση των εξεγερμένων γενικεύτηκε ενάντια στο σύνολο της τρομοκρατίας που ασκεί το καπιταλιστικό κράτος: οι ναοί του χρήματος πυρπολήθηκαν, εμπορεύματα απαλλοτριώθηκαν, πανεπιστημιακά και άλλα δημόσια κτίρια κατελήφθησαν. Η λειτουργία των μέσων μαζικής μεταφοράς διασαλεύτηκε, τα άντρα της κατανάλωσης και της τέχνης έχασαν προσωρινά τον αποστειρωμένο χαρακτήρα τους…

.

Αυτή η γενικευμένη και αυθόρμητη έκρηξη της ταξικής οργής δεν άφησε μόνο υλικές καταστροφές πίσω της. Μέσα από την κοινότητα αγώνα που δημιουργήθηκε στις οδομαχίες, τις καταλήψεις, τις συνελεύσεις στις γειτονιές και τις ευφάνταστες δράσεις παντού, οργανώθηκε μια απειθαρχία και μια ανταρσία που απονομιμοποίησε όλους τους θεσμούς του παλιού κόσμου. Οι κομματικοί μηχανισμοί, τα ΜΜΕ, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, καθώς και το δόγμα της μηδενικής ανοχής του ποινικού κράτους ασφάλειας όπως ξεδιπλωνόταν εναντίον μας τα τελευταία χρόνια, στάθηκαν ανίκανα να συντρίψουν ιδεολογικά την εξέγερση. Η συκοφάντηση των εξεγερμένων, ο θεαματικός διαχωρισμός τους σε «έλληνες ειρηνικούς διαδηλωτές» και «αλλοδαπούς πλιατσικολόγους» απέτυχε, και τότε η ωμή καταστολή ανέλαβε να «αποκαταστήσει» την διασαλευθείσα τάξη.

Οι χιλιάδες προσαγωγές, οι εκατοντάδες συλλήψεις, οι απελάσεις τις πρώτες μέρες δεκάδων μεταναστών, οι φυλακίσεις δεκάδων ντόπιων και μεταναστών εξεγερμένων, η επιβολή του τρομονόμου για 19 συλληφθέντες στη Λάρισα, η κατηγορία της παραμέλησης ανηλίκου σε γονείς ανά τη χώρα αποτέλεσαν το έσχατο καταφύγιο του κράτους για την ποινικοποίηση της εξέγερσης.

Όλοι αυτοί οι κρατούμενοι και συλληφθέντες της εξέγερσης, οι αιχμάλωτοι μιας λαμπρής στιγμής του κοινωνικούταξικού πολέμου, δεν έχουν την αλληλεγγύη μας μόνο γιατί αναγνωρίζουμε στο πρόσωπό τους τους εαυτούς μας, μέσα στον απόηχο μιας εξέγερσης που έσβησε. Αντίθετα, είμαστε διατεθειμένοι να μην αφήσουμε κανέναν απ’ αυτούς στο έλεος του κράτους ακριβώς επειδή συνεχίζουμε έναν αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο και το κράτος του που σε συνθήκες όξυνσης της κρίσης μας δείχνει τα δόντια του.

Καθώς το καπιταλιστικό κράτος είναι αναγκασμένο να αντιμετωπίσει την κρίση με αυξανόμενη υποτίμηση του άμεσου και έμμεσου μισθού, με απολύσεις και εντεινόμενη επισφάλεια, επιτείνει –θέλει δε θέλει- την κρίση νομιμοποίησης όχι μόνο των θεσμών του αλλά και των εκμεταλλευτικών και εξουσιαστικών σχέσεων εν γένει, ελπίζοντας ότι έτσι θα καλλιεργήσει το φόβο, την παθητικότητα και το μίζερο ατομικισμό. Δεν είναι το φάντασμα του Δεκέμβρη μόνο ως παρελθόν που το φοβίζει αλλά και η ενδεχόμενη μελλοντική του επανεμφάνιση. Γι’ αυτό και καταφεύγει στην επανισχυροποίηση του δόγματος της μηδενικής ανοχής μέσα από μια σειρά άμεσων απειλών: βαρύτατες ποινές για όσους διαπράττουν «αδικήματα» με χρήση κουκούλας, επαναφορά του αδικήματος της Περιύβρισης Αρχής (διάταξη της δικτατορίας του Μεταξά που είχε καταργηθεί από κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ), εφαρμογή μεγαλύτερης αστυνόμευσης με νέα σώματα ένστολων (Πολυδωρικά μέτρα που ουδέποτε πριν εφαρμόστηκαν), επιχειρήσεις-σκούπα στο κέντρο εναντίον μεταναστών και τοξικομανών, καταστολή των καταλήψεων δημόσιων κτιρίων που είτε υπάρχουν εδώ και χρόνια είτε προέκυψαν μέσα από το Δεκέμβρη, κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου.

Ταυτόχρονα ενορχηστρώνεται ένας «ηθικός πανικός» εναντίον κάθε μορφής παραβατικότητας αδιακρίτως για να προλειάνει το έδαφος της εφαρμογής των ανωτέρω σε μια προσπάθεια επανάκτησης του χαμένου κύρους του κράτους και επιβεβαίωσης των πειθαρχικών του λειτουργιών.

Ωστόσο, ο πανικός έχει καταλάβει πρωτίστως το στρατόπεδο των κρατούντων. Με νωπή ακόμα την εξέγερση των φυλακισμένων του Νοέμβρη, αυτών των πάντα επικίνδυνων απορριμμάτων της καπιταλιστικής μηχανής, την εξέγερση του Δεκέμβρη και μπροστά στο ενδεχόμενο μιας επερχόμενης εξέγερσης –αυτή τη φορά από όλους αυτούς που είχαν μείνει προηγουμένως απ’ έξω και αρχίζουν σιγά-σιγά να συνειδητοποιούν ότι αν υπάρχει κάτι που πρέπει να φοβούνται αυτό δεν είναι η βία των εξεγερμένων αλλά η βία του κεφαλαίου και του κράτους του πάνω τους- οι νέες κατασταλτικές εκστρατείες μπορεί να αποδειχτούν ιδιαίτερα αμφίβολης αποτελεσματικότητας.
.

Όσο οι υποσχέσεις για «έξοδο από την κρίση» δεν προκαλούν παρά μεγαλύτερη αποσύνθεση του προλεταριάτου, τόσο λιγότερο αυτό θα συναινεί στα μέτρα πειθάρχησής του.

Γιατί πώς θα πειστούν οι άνεργοι, οι απολυμένοι, οι προσωρινοί που όλο και πολλαπλασιάζονται ότι ο εχθρός είναι ο «κουκουλοφόρος» και ο «παραβατικός», όταν βιώνουν την τρομοκρατία του χρήματος και τη βία της κοινωνικής απορύθμισης καθημερινά στο πετσί τους;

Στον ταξικό πόλεμο εναντίον μας, το χαρτί της δαιμονοποίησης των εξεγερμένων, των πλεοναζόντων, υποτιμημένων ντόπιων και μεταναστών προλεταρίων και της ποινικής
διαχείρισης της κοινωνικής ανασφάλειας δεν έχει μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας.

Ας συμβάλλουμε κι εμείς σ’ αυτήν την αποτυχία συνεχίζοντας τους ταξικούς αγώνες μέσα στους εργασιακούς χώρους, τις καταλήψεις, τις συνελεύσεις γειτονιών, τους ελεύθερους δημόσιους χώρους συνεχίζοντας όλα τα ανταγωνιστικά εγχειρήματα πριν και μετά το Δεκέμβρη!

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ!
ΠΑΥΣΗ ΚΑΘΕ ΔΙΩΞΗΣ ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ!

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ!

ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ ΣΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΑ ΝΕΑ ΠΟΙΝΙΚΑ ΤΟΥ ΜΕΤΡΑ!

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΦΥΛΑΚΗ!

ΑΝΟΙΧΤΗ ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ