.
Ένας Έλληνας
Η ζωή όλων μας έχει γίνει μια κόλαση. Δουλειά που δεν μας εξασφαλίζει τα στοιχειώδη, κι αν μας τα εξασφαλίζει αυτό σημαίνει ότι δουλεύουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ αγωνιώντας, τρομάζοντας στη σκέψη ότι αν μας συμβεί κάτι, τι θα γίνει με τους οικείους μας, τα παιδιά μας που εξαρτώνται από μας; Είμαστε κουρασμένοι, έχουμε νεύρα, νοιώθουμε κενοί, ανεπαρκείς, δύσπιστοι με όλους και με όλα, ανασφαλείς, μαλώνουμε με το σύντροφό μας, δεν έχουμε όρεξη να ασχοληθούμε με τα παιδιά μας, αρρωσταίνουμε, τα δάνεια τρέχουν και τρέχει και η ζωή μας που όσο περνάει ο καιρός τη νοιώθουμε όλο και πιο πολύ με λιγότερο νόημα.
Φαντάσου να κινδυνεύαμε με απόλυση από τη δουλειά μας, όπως ο γιος του γείτονά μας. Τώρα τελευταία δίνουν και παίρνουν οι απολύσεις. Δουλεύει και ο σύντροφός μου, αλλά και πάλι δύσκολα τα βγάζουμε πέρα!!
Ε, και τι με νοιάζει εμένα ο ξένος; Αρκετά έχω στο κεφάλι μου. Μήπως φταίνε εδώ που τα λέμε αυτοί οι ξένοι για όλα όσα περνάμε; Ναι, ναι, σίγουρα αυτοί φταίνε! Το λέει και η τηλεόραση, το λέει και ο γείτονας και το αφεντικό μου…
Ένας ξένος
Στις χώρες μας υπάρχει πολλή, πολλή φτώχεια, δεν υπάρχουν δουλειές και δεν μπορούμε να θρέψουμε τους δικούς μας. Τα παιδιά μας πότε πάνε σχολείο, πότε δεν πάνε. Δεν υπάρχει φως, αρρωσταίνουμε και δε βρίσκουμε γιατρό να πάμε. Τα σπίτια μας γκρεμίστηκαν από τις βόμβες, φαγητό δύσκολα βρίσκουμε, η γη των προγόνων μας λεηλατήθηκε ή τη δώσαμε για ένα κομμάτι ψωμί, το νερό από τις πηγές μας μολύνθηκε, οι άντρες κρύβονται, δεν τολμάμε να μιλήσουμε, να βγούμε έξω στους δρόμους και να φωνάξουμε γιατί μας σκοτώνουν, πότε ο Άγγλος, πότε ο Αμερικανός, πότε ο Ισραηλινός, πότε ο Έλληνας.
Κάποιοι από εμάς αποφασίσαμε να φύγουμε. Οπουδήποτε αλλού, σκεφτόμασταν τότε, θα είναι λίγο καλύτερα από εδώ. Δεν μπορεί...
Πολλοί από εμάς χαθήκανε στη θάλασσα όταν αναποδογύρισε ένα βράδυ το καΐκι που μας μετέφερε. Άλλοι δεν άντεξαν τις κακουχίες, το κρύο, την πείνα, το φόβο στα κλειστά αμπάρια, στα σφραγισμένα κοντέινερ. Άλλοι χάθηκαν όταν πάτησαν νάρκες σε σύνορα, άλλοι έμειναν ανάπηροι, αλλά εμείς συνεχίζαμε να ελπίζουμε, και κάποτε φτάσαμε. Κάποιοι ζήτησαν πολιτικό άσυλο. Αν τους γύριζαν πίσω κινδύνευε η ζωή τους. Εμείς βρήκαμε κάποιους δικούς μας, περιμέναμε καιρό, πολύ καιρό για τα χαρτιά, φοβόμασταν ότι δε θα τα καταφέρναμε, λεφτά δεν υπήρχαν, οι άνθρωποι μας που τους είχαμε αφήσει πίσω περίμεναν τη βοήθειά μας, μια δουλειά να βρούμε κι ας είναι οτιδήποτε, να σταθούμε λίγο όρθιοι. Στο σπίτι που νοικιάζουμε είμαστε πολλοί. Ας μπορούσαμε να νοικιάσουμε ένα σπιτάκι, να έχουμε το φαγητό μας, ένα κρεβάτι και καθαρό νερό. Κι αν μας μείνει κάτι, να στείλουμε στους δικούς μας…
Αντιμέτωποι με την αλήθεια
Τι θα συνέβαινε αλήθεια και πόσο μεγάλο πρόβλημα θα ήταν οι μετανάστες αν όλος ο πλούτος που έχουν οι λίγοι γινόταν ο πλούτος των πολλών; Πόσες κατοικίες θα μπορούσαν να κτιστούν, πόσα στόματα να ταϊστούν, πόσα φάρμακα και βιβλία να αγοραστούν, πόση γη να καλλιεργηθεί, από όλους Έλληνες και Ιρακινούς, Γάλλους, Άγγλους και Πακιστανούς οι οποίοι θα μοιράζονταν εξίσου τις αποδοχές ενός, ας πούμε, υψηλόβαθμου στελέχους σε μία τράπεζα, ενός ισχυρού δημοσιογράφου, ενός διευθυντή μιας πολυεθνικής, κάποιων βουλευτών και πρωθυπουργών, εφοπλιστών και βιομηχάνων, ποδοσφαιριστών και ηθοποιών;
Τι θα συνέβαινε αλήθεια αν δεν υπήρχαν εργάτες ανειδίκευτοι, εργάτες ειδικευμένοι, εργάτες ξένοι και ντόπιοι, χαμηλόβαθμοι και υψηλόβαθμοι; Εργαζόμενοι μόνιμοι και προσωρινοί, ιδιωτικοί και δημόσιοι: Ποιοι και για ποιους λόγους μας χώρισαν σε τόσες κατηγορίες και επίπεδα; Διαίρει και βασίλευε…
Λένε κάποιοι από εμάς «εμείς δεν είμαστε εργάτες, είμαστε εργαζόμενοι»!!! Δε συμβάλλουμε δηλαδή όλοι στην παραγωγή πλούτου που τον καρπώνονται λίγοι; Δε σκύβουμε δηλαδή όλοι το κεφάλι σε κάποιο αφεντικό, ακόμα κι αν αυτό για κάποιους δεν είναι πολλές φορές ορατό; Το αφεντικό όλων μας τελικά δεν είναι το κεφάλαιο;;;
Αν είχαμε όλοι τη δυνατότητα να ζούμε τις ζωές μας με αξιοπρέπεια θα μας ενοχλούσαν οι ξένοι; Μήπως τα βάζουμε με τους πιο αδύναμους από εμάς, γιατί δεν μπορούμε να τα βάλουμε με αυτούς που πραγματικά μας πίνουν το αίμα; Ας φανταστούμε έστω και λίγο όλους εμάς τους εργάτες του κόσμου ενωμένους ενάντια σε αυτούς τους λίγους που τρώνε με χρυσά κουτάλια.
Κάποιο από εμάς θα πούνε «τι ουτοπίες είναι αυτές»!! Ας σκεφτούμε όμως αυτά που αξίζει να προσπαθήσουμε να αλλάξουμε. Εκατομμύρια άνθρωποι πεθαμένοι στα πεδία των μαχών, παιδιά ορφανά, γυναίκες, γεροί και ανήμποροι κάτω από το όριο της φτώχειας, άρρωστοι άνθρωποι που πεθαίνουν γιατί δεν έχουν να πληρώσουν κάποιο καλό γιατρό που θα τους προσέξει ιδιαίτερα, άνθρωποι με 40 χρόνια εργασίας να ζουν με κάποια ψωροευρώ, ενώ κάποιοι άλλοι απολαμβάνουν την κουζίνα πολυτελέστατων εστιατορίων. Γη ρημαγμένη, μολυσμένη όπου καλούμαστε να καταναλώσουμε ό,τι βγαίνει από αυτήν. Αέρας δηλητηριασμένος τον οποίο πρέπει να αναπνέουν τα παιδιά μας. Ο κατάλογος είναι μακρύς...
Τι σημαίνει λοιπόν να ακριβώς, να είμαστε ρεαλιστές; Σημαίνει μήπως να ζούμε με όλα αυτά περιμένοντας να συμβεί κάποιο θαύμα; Ελπίζοντας ότι εμείς ίσως τη βγάλουμε καθαρή σε αυτή τη ζωή;
Είναι γενναίο να τα βάζουμε με εξαθλιωμένους μετανάστες και τα παιδιά τους; Είναι γενναίο να υπακούμε τους «ανωτέρους» μας και να τα βάζουμε με τους συναδέλφους μας ή όποιον άλλο άνθρωπο που προσπαθεί να βγάλει ένα κομμάτι ψωμί; Είναι πολύ γενναίο να μας κλέβουν αυτά που παράγουμε με τον κόπο μας; Να μας απολύουν όταν δεν είμαστε αποδοτικοί κι εμείς να σκύβουμε το κεφάλι; Πόσο γενναίο είναι να μας κλέβουν οι ιθύνοντες μπροστά στα μάτια μας και εμείς να «ψυχαγωγούμαστε» με τις Ρούλες και τις Τούλες; Πόσο γενναίο είναι λοιπόν να αφήνουμε να σκοτώνονται 15χρονα παιδιά από ένστολους μπράβους των οποίων στην ουσία η δουλεία τους είναι να φυλάνε εμάς μήπως και θελήσουμε να βγούμε έξω από το κλουβί μας!
Κάποιοι από εμάς θα πούνε ότι όλοι αυτοί οι ένστολοι προστατεύουν εμάς από τους εγκληματίες. Ας σκεφτούμε, τι αναγκάζει έναν άνθρωπο να κλέψει; Ποιος θα έκλεβε αν ήταν χορτάτος; Ποιοι είναι μέσα στις φυλακές; Οι πραγματικοί κλέφτες ή κλεφτρόνια, άρρωστοι άνθρωποι, ξένοι και όσοι δεν μπορούν να προσαρμοστούν στην ευνομούμενη πολιτεία μας;
Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε λίγο περισσότερο για τη ζωή μας; Για τη χαρά που δε νιώθουμε, τη συντροφικότητα που απωλέσαμε, την καχυποψία που μας αποξενώνει από τους ομοίους μας, τη δύναμη που θα μας έδινε ο αγώνας για να πάρουμε πίσω την ανθρωπιά μας; Τι έχουμε άραγε να χάσουμε;
Τι Έλληνες τι ξένοι; Ο ίδιος ιδρώτας στο δέρμα μας κυλά. Αντίπαλο έθνος είναι τα αφεντικά!!!
ΑΝΟΙΧΤΗ ΛΑΪΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΑΓ.ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
katadimadim.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου