“Στην προέλαση, να είστε γρήγοροι σαν τον άνεμο. Στην πορεία, συμπαγείς σαν το δάσος. Στην επιδρομή και τη λεηλασία, σαρωτικοί σαν τη φωτιά. Στην ακινησία ακλόνητοι σαν τα βουνά. Ανεξιχνίαστοι σαν τα σύννεφα, ριχτείτε πάνω στον εχθρό σαν κεραυνός.” sun tzu, η τέχνη του πολέμου
Η έκρηξη συνεχίζεται και ο εχθρός εντός και εκτός συνόρων ειναι τρομαγμένος...Ακόμα θυμάμαι τις εκπομπές στην ελληνική τηλεόραση για το πόσο καλά περνάνε στην Ελλάδα οι μετανάστες , μόλις είχε αρχίσει να φουντώνει η εξέγερση στα προάστεια...
Έτσι και τώρα οι φωτιές στις πόλεις έδωσαν μια ανάσα σε όλους τους ζωντανούς. Τη χρειαζόμασταν αυτή την εξέγερση... Τη ζητούσαμε τόσα χρόνια. Το ίδιο συμβαίνει και σε όλες εκείνες τις χώρες όπου ο κόσμος βγήκε έξω κι έκανε κινήσεις αλληλεγγύης. Πάμε λοιπόν...
Τις επόμενες μέρες πρέπει να επινοήσουμε νέες μεθόδους. Το σαμποτάζ χρειάζεται να επεκταθεί. Το ίδιο και το μπλοκάρισμα της κυκλοφορίας. Η καταστροφή των φαναριών και οι όμορφες ταραχές έλυσαν για τα καλά το κυκλοφοριακό τις πόλης. Οι αργόσχολοι μικροαστοί, οι γλάστρες των πλούσιων προαστείων και οι υπάλληλοι δεν κατέβηκαν για βόλτα ή για δουλειά με το αμαξάκι τους το οποίο αγαπάνε περισσότερο κι απο τη μίζερη ζωή τους. Η πόλη πήρε ανάσα. Ας μην ψαχνουν λοιπόν αλλού οι συγκοινωνιολόγοι. Για λύσεις.
Η καταστροφή χρειάζεται να επεκταθεί και αλλού.Το κεφάλαιο, όπως και η πατριαρχία, είναι σχέση δεν είναι
αντικείμενο. Μπορούμε να συνεχίζουμε να καίμε και καλά θα κάνουμε αλλά τα χτυπήματα θα δωθούν (και) απο αλλού. Χρειάζεται να επινοηθούν και να υιοθετηθούν νέες συμπεριφορές, καινούριες επιθυμίες, να υφανθούν άλλες σχέσεις, να εφεύρουμε καινούρια συναισθήματα, άλλες γλώσσες. Το πρόβλημα αυτής της χώρας με τον ωραίο ήλιο και τους χιλιάδες ηλίθιους μικροαστούς- οι γονείς των πιο πολλών ανήκουν σε αυτή την κατηγορία- χρειάζεται κατα μέτωπον επίθεση για να λυθεί. Να είμαστε αμείλικτοι.Πράγμα που σημαίνει: “να το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάψουμε απο δω και στο εξής... Είναι η κανονικότητα μας, τα δεσμά των σχέσεων που μας καταστέλλουν, η εξάρτηση μας απο την αθλιότητα της μισθωτής εργασίας...
Η πόλη και οι χώροι της αποκτούν τώρα καινούρια νοήματα. Να επεκτείνουμε αυτές τις διαδικασίες. Χώροι σε χρήση ήδη ή εγκαταλλελειμένοι είναι τώρα η ώρα να γίνουν δικοί μας. Εκεί θα υπάρχουν βάσεις και χώροι
αναφοράς για να οργανωθούν οι επιθυμίες απο την Κοινότητα. Εκεί ο μόνος νόμος θα είναι ο νόμος του κοινού. Έκει θα υπάρχουν εργαλεία, γνώσεις, μηχανήματα , πόροι για να είναι προσβάσιμα σε εκείνους που είναι ή θέλουν να μπουν στην αντίσταση... Ταυτόχρονα, χώροι κατεχόμενοι απο τον εχθρό, δρόμοι, καταστήματα που έχουν καταστραφεί μπορούν να γίνουν παρτέρια , κήποι αλσάκια.
Πέρα και μαζί με αυτό, οι μοναδικότητες και οι μικρές παρέες, ως ομάδες-υποκείμενα με τις δικές τους ιδιαίτερες γλώσσες και επιθυμίες μπορούν να χτίσουν το έδαφος συνάντησης και αυτοπραγμάτωσής τους και πατώντας στα πόδια τους να συναντηθούν με τις υπόλοιπες ομάδες και μοναδικότητες. Έτσι θα οργανωθούν κομμάτια μέσα στο εχθρικό έδαφος της μητρόπολης που θα υφάνουν τις διαδρομές και τις στρατηγικές εξόδου.
Αυτό είναι αναγκαίο όσο και επιθυμητό να γίνει, καθώς όλες μας ή όλοι μας (ας το πείτε όπως θέλετε, έτσι κι αλλιώς αυτά στη δράση ή στον έρωτα καταρρέουν) αργά η γρήγορα θα επιστρέψουμε στα παλιά μας πάθη, είτε αυτά είναι τα μαθήματα χορού είτε τα ποτά στα μπαρ.
Αυτά είναι που πρέπει να οργανώσουμε με άλλο τρόπο για να μην τα εγκαταλείψουμε και τα αναζητήσουμε ξανά στον παλιό αέρα της ιδιωτικότητας.
Τα πάντα είνα δυνατά...
Το μέλλον δεν έχει γραφτεί ακόμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου